Voor we konden vertrekken moesten we 'even' al het meubilair verplaatsen omdat de muren geschilderd werden tijdens de vakantie. Maar eens dat achter de rug was konden we vertrekken richting Le Pine, dit is centraal Oregon en je zou het nog Cascades (bergketen in Oregon) kunnen beschouwen. We zagen de temperatuur van 50 graden naar 40 zakken. Fahrenheit wel te verstaan. Van 40 naar 30 en ja onder de 32 betekent onder nul… dus… sneeuw! Maar er lag niet indrukwekkend veel sneeuw, eigenlijk niets tenzij je enorm veel verbeelding had, toen we aankwamen. Behalve wat op verkenning gaan naar de rivier en uiteraard 'verloren lopen' (nu ja dat moet je met een soeplepel zout nemen uiteraard) was eigenlijk al waar er die dag nog tijd voor was.
De volgende dag werden we wakker en er lag sneeuw. In de vriezende kou naar buiten om onder den douche te gaan staan… zo zaalig. Wanneer Jan en Fran naar de winkel waren, nam ik de rest mee 'op tocht'; het 'nature trail' van toch wel een volledige mijl. Niet verloren gelopen, een hele prestatie (of is het een prestatie om verloren te lopen als de wandeling maar een mijl is??). Maar dit was maar een opwarmertje voor de wandeling naar de waterval. Wanneer Jan en Fran terug waren vertrokken we maar voor dat we aan het beginpunt aankwamen (zo'n drie mijl) hadden sommigen onder ons te grote honger om verder te gaan met het gevolg dat we in de namiddag met de auto naar de waterval zijn gegaan.. De weg werd al gauw omgedoopt tot de 'pot-hole-lane'…Uitleg overbodig veronderstel ik. We bereikten af en toe de topsnelheid van 4 mijl per uur en werden op een gegeven ogenblik voorbijgestoken door Mr. Slimy de slak… Maar we zijn er geraakt en het was best wel de moeite waard! Nu dit is al wat ik me eigenlijk van de dag kan herinneren (ik zou zo'n dingen echt moeten opschrijven he) voor het avondeten; hotdogs boven het vuur geroosterd en daarna, uiteraard, marshmallows… die konden toch niet ontbreken.
De volgende morgen lag er veel meer sneeuw en dat vroeg uiteraard om een sneeuwballengevecht. David heeft de reputatie de sneeuwballen een behoorlijk hoge snelheid mee te geven met pijnlijke gevolgen van dien waardoor ik de enige was de hopeloos probeerde een sneeuwbal RAAK te gooien… Al de rest zat veilig in het hutje te kijken hoe ik afging hehe... je kan het hen niet verwijten veronderstel ik. Ik moet blijkbaar meer bokes met choco eten (maar ja das nogal moeilijk hier, die kennen dat hier dus niet, hans zou het hier dus niet heel lang uithouden) want het was niet indrukwekkend maar van de 500 sneeuwballen het ik er zo'n 7 raak gegooid en we zijn er trots op. David daarentegen had iets meer succes… heb er een paar blauwplekken aan over gehouden volgens mij maar 't was het waard. (die zeven sneeuwballen he). Ik heb een sneeuwman en een sneeuwengel gemaakt… om de schade in te halen… Die ene keer dat we eens sneeuw krijgen in Vlaanderen ben ik er weer niet…. Typisch maar dit heeft het toch wel dubbel en dik goe gemaakt. 's Avonds ravioli op het vuur warmgemaakt om uiteraard weer met marshmallows te eindigen.
De volgende dag was het inpakken en wegwezen geblazen, naar de kust. Maar er stonden nog zo'n paar bergjes tussen en ons en onze eindbestemming. We hoopten te kunnen stoppen bij Crater Lake, maar de weg was gesloten omwille van de sneeuw. Crater Lake is immens groot, een oude vulkaan en het diepste meer van de states. Jammer maar helaas. Even door Noord-Californie gereden om zo van die mega 'redwoods' te zien. Reusachtige, gigantische bomen. Er is zelfs een redwood die zo groot is dat ze de weg doorheen de boom hebben aangelegd.
Maar swat, na enkele pogingen hebben we uiteindelijk het juste hotel gevonden. We hadden een suite voor de hele familie. Wat merken we? Mieren, overal, zelfs op het bed. Nonkel Jan is dan om een andere kamer gaan vragen maar omdat ze ons nu in twee kamers moesten logeren vragen ze een hogere prijs; nu ja volgens mij was die mevrouw ook niet echt bepaald de snugerste ofwel is die echt niet klantvriendelijk. Maar voor de rest hadden we het daar echt wel naar onze zin; een overdekt zwembad veel meer kan je toch niet vragen? Het hotel beweerde high-speed-internet te hebben maar dat bleek niet bepaald te werken. In het bureau was er een computer die ik kon gebruiken en waar ik dan nog eens met mijn eigen msn kon aanmelden… eindelijk. Maar ik besefte al gauw dat het bij jullie iets na 5 's morgens was en niemand was zo sympathiek om online te komen.. of zo gek (hoewel dan heb je Polle nog natuulijk ;-)).
Ach ja. Maar we kwamen dus naar hier voor de kust. En dat was wel even de moeite. Absoluut onvergelijkbaar met de Vlaamse kust maar voor diegenen die naar Ierland zijn geweest; zoiets in die stijl maar toch niet helemaal. Het was de eerste keer dat ik de 'Pacific' heb gezien. Veel keien maar toch ook wel zand op 't strand en ja Kaat, volgens mij heb ik er ook strandvlooien gezien. Rotsen in 't water die de zonsondergang verpesten hehe. Ik wilde voor jullie een mooie foto van de zonsondergang trekken… Toen het ver tijd was reden we naar 't strand (niet dat het zo ver was ze) en ik loop naar 't strand. Maar zoals ik al zei de rots zat in de weg. Ik begin te lopen om voorbij die rots te geraken. Maar achter die rots was een andere die de zonsondergang blokkeerde. Maar zo snel ging ik niet opgeven dus ik bleef maar lopen maar dan was er weer een andere rots. Na een tijdje zag ik in dat ik niet kon blijven lopen tot ik terug in Portland was dus dacht ik, ik klim op een rots. Eens op de rots was er een dikke wolk voor de zon… Ach ja… sorry dus geen mooie foto van de zonsondergang maar ik heb het echt wel geprobeerd.
Zo dat was het ongeveer…